Categoría: Contos

Era unha vez un leproso que vivía nunha cova. O pobre sentíase moi triste xa que desde os trece anos de idade lle viñera esa emfermidade e se tiverá que apartar da familia. Un día, cando xa estaba canso de fuxir da xente, sentouse diante dun río e pareceulle fermosa a auga que corrría río abaixo.

De repente aparecéuselle a auga en forma de muller e díxolle:

“Ola meu fermoso leproso, dulce por dentro e dulce por fóra, canto ansiaba a túa visita a este meu lugar de onde eu estou”. Deus está de testigo de que te hei agasallar”.

E preguntoulle o leproso, interrumpindo:

“De que desexo me falas miña señora auga”.

A auga díxolle:

“Eu fáloche de que che concederei calquer desexo pola túa bondade e a túa amabilidade e o máis importante concédocho polo teu sufrimento”.

O leproso dixo:

“Eu quero que me elimines a lepra para formar unha familia, ter un traballo e ser, sobre todo, feliz”.

A auga fixo o que o leproso lle dixo, e o leproso preguntoulle:

“Queres que faga algo por ti?”.

A auga o único que lle contestou foi:

“Quero que sempre que poidas veñas verme e, de paso, limpar un pouco estas miñas augas tan sucias, ás que a xente se atreve a tirar de todo con tal de sacalo de enriba”.

O leproso dixo:

“Así o farei miña señora da auga: como ti me curaches a lepra eu comprométome a coidarte sempre que poida as túas fermosas augas, ensuciadas pola mala gaita que temos os humanos”.

E así rematou a historia, conseguindo o leproso a familia que anhelaba, tendo fillos e tendo un traballo e, o máis importante, que ía todos os días xunto a súa señora auga a limpar as suas correntes para que, como dicía el, se visen fermosas e relucentes.

Antes, os deuses namorábanse de mulleres mortais como foi o caso do deus do mar, coñecido polo nome de Poseidón. El estaba namorado dunha muller chamada Alba Vitreas Sorcatus que era de orixe Romana.

El namorouse de tan marchita veleza que tiña a muller así que un día aparecéuselle en forma humana. Empezáronse a coñecer e cando se deron de conta, un estaba namorado do outro.

O seu amor levounos a cometer un erro que foi o fruto do seu amor e quen ía ser máis ca un fillo de Alba, a mortal, e o eterno Podeidón, o Deus dos mares.

Cando naceu o fillo de Poseidón, este tívose que apartar de el porque, como era un Deus, o seu deber era coidar o mar pero tíñao abandoado porque desempeñaba as súas obrigas de atender ó fillo. Entón Zeus, o pai dos deuses, díxolle que tiña que atender as súas obrigas, que para íso fora nomeado Deus do mar e non para andar coas súas preocupacións particulares.

Castigouno a non poder ver máis nin ó seu fillo nin a súa amada Alba e, por iso, as augas dos mares andan tan levadas do demo, porque Poseidón odia ó seu irmán Zeus por castigalo sen poder ver ó seu fillo e á súa amada.